‘Bijzonder hoe behulpzaam iedereen voor ons is’
In het chalet van de familie Marusenko is de avond net begonnen als Tetiana (27) traditionele soep met knoflookbrood serveert. Haar man Victor (30) schuift aan na een dag werken en dochter Nicole (5) springt vrolijk van haar stapelbed. Het jonge gezin is blij en dankbaar dat ze hier een veilig thuis hebben gekregen, nadat ze Oekraïne in het najaar van 2023 ontvluchtten voor de oorlog. ‘Het is heel bijzonder hoe behulpzaam iedereen hier is.’
Victor, Tetiana en Nicole uit Oekraïne.
Victor en Tetiana komen van oorsprong uit de regio Mykolajiv, maar leefden de laatste tijd in Odessa waar ze werkten en een huis huurden. ‘Toen Odessa aangevallen werd, zochten we een veilig heenkomen. We zijn ontzettend bang geweest toen de rakketten rond ons huis vielen’, vertelt Tetiana. ‘Eerst vluchtte ik samen met Nicole naar Polen. Maar we gingen ook weer terug, omdat ik het alleen niet aankon. Ik heb aangeboren heupproblemen, heb veel pijn en slik veel medicijnen. Victor was aanvankelijk thuis gebleven om voor zijn zieke vader te zorgen. Helaas is hij overleden. Uiteindelijk zijn we met z’n drieën samen vertrokken.’
Privacy en eigen sanitair
Drie dagen waren ze onderweg in een Flixbus. Vrienden van Victor waren hier al en adviseerden ook naar Nederland te komen. De Jaarbeurs Utrecht was hun eerste opvang, samen met veel landgenoten. Tetiana: ‘En toen kregen we bericht dat er een chalet beschikbaar kwam voor ons bij Marveld in Groenlo. Daar zijn we zo ontzettend gelukkig mee; we zijn de eigenaar van het recreatiepark erg dankbaar. Hier hebben we als gezin privacy in ons eigen huisje met eigen sanitair en een tuin. Je kan je niet voorstellen hoe fijn dat is. Nicole heeft haar eigen slaapkamer met speelgoed en voelt zich thuis. En met onze landgenoten op het park die we voorheen niet kenden, zijn inmiddels vriendschappen ontstaan.’
Tetiana vertelt het half in het Nederlands en half via een vertaal-app op de telefoon. Ze heeft taallessen, regelt een hoop administratieve zaken voor het gezin en staat op een wachtlijst om aan haar heupen geopereerd te worden in Nijmegen. En ze zorgt natuurlijk voor Nicole, die in Groenlo naar school gaat en op het recreatiepark zwemles krijgt . Victor werkt als operator in de slachterij van Vion. ‘Dat is prima voor nu, maar het liefst zou ik mijn eigen werk als lasser weer oppakken’, vertelt hij. ‘Ik heb geprobeerd daarin een baan te vinden, maar voor veel bedrijven is de taalbarrière een probleem. Ik werk zes dagen in de week en wil mijn gezin goed onderhouden. Tussendoor probeer ik Engels te leren op YouTube om mijn kansen voor de toekomst te vergroten.’
Vriendinnetjes
Nicole laat ondertussen trots haar slaapkamer zien. Ze heeft een stapelbed vol knuffels en er hangen ook foto’s aan de muur. Onder meer van haar klas. ‘Nicole is een ontzettend vrolijk meisje en heeft ook al verschillende Nederlandse vriendinnetjes’, zegt Tetiana. ‘Toen ze afgelopen zomer jarig was, kwamen die ook hier om haar verjaardag te vieren. Ze spreekt al heel goed Nederlands. Zelf proberen we ook contact te maken met Nederlandse buren hier op het park, maar het voelt toch altijd wat ongemakkelijk als je de taal niet spreekt. We hebben wel veel contact met de ondersteuners van de gemeente hier op het park. Die mensen zijn zo behulpzaam, want er moet in het begin ontzettend veel geregeld worden om je leven op te pakken en om bijvoorbeeld te mogen werken. Zij hebben ons echt goed op weg geholpen. En nog steeds kunnen we met alle vragen bij ze terecht.’
Dubbel gevoel
Op het recreatiepark van Marveld in Groenlo wonen momenteel bijna honderd mensen uit Oekraïne in 23 chalets. Onder hen ook de broer van Victor met zijn vrouw en vier kinderen. Victor: ‘Het is heel fijn om in deze situatie familie dichtbij te hebben. Toen zij hier kwamen, konden wij hen ook mooi op weg helpen, omdat wij het hier al wat beter kenden. Mijn moeder en de ouders van Tetiana zijn nog in Oekraïne.’ Tetiana zucht. ‘Het is heel moeilijk. Het is daar nu relatief rustig, al zijn er nog steeds beschietingen. Onze ouders zijn eraan gewend inmiddels, hoe gek dat ook klinkt. Maar wij maken ons wel zorgen om hen en hebben dagelijks contact. Het is heel dubbel. Aan de ene kant wil je daar zijn en aan de andere kant wens je een veilige plek waar Nicole kan opgroeien. We kunnen niet ver vooruit kijken en we weten ook niet wat de regering beslist, maar zelf zien we onze toekomst op dit moment wel vooral in Nederland liggen. Voor Nicole lijkt ons dat ook beter, want die is meer gewend aan Nederland dan aan Oekraïne.’
Tekst en fotografie: Ivo Hutten